Turkije

Rennend over Istanbul airport

Inmiddels heeft Desiree weer wat geplaatst dus hierbij het vervolg verhaal van haar reis die zondag begon.
Nadat onze vlucht op Schiphol ruim een uur later was vetrokken dan gepland (maar wel met ons erbij 🥳) zaten we behoorlijk gespannen in het vliegtuig want we zouden landen op het moment dat onze tweede vlucht zou vertrekken. Maar toen onze snacks werden gebracht en ik Candy Crush had opgestart konden we toch een beetje bijkomen van alle stress. Ik heb nog nooit zo’n vies broodje kaas, zo lekker gevonden en heb zelfs de komkommer en tomaat verorbert. Eenmaal geland op Istanbul was onze vlucht naar Diyarbakir al vertrokken… maar op de trap naar beneden werden we met een bordje opgewacht en met 100kilometer per uur met een busje naar de andere kant van het vliegveld gebracht. Vervolgens snel door een enorm vriendelijk -ahum- mevrouw bij de paspoort controle geholpen, door de body scan en zo het volgende vliegtuig in. Wij waren echt de aller aller laatste 5 mensen waar een compleet volgeboekte Boeing 737 op zat te wachten. We kregen daarom wat gefrustreerde en onaardige blikken toegeworpen, maar uiteindelijk was iedereen blij en konden we vertrekken. Die blijheid was van korte duur want…. wij hadden onze koffers niet meer gezien sinds Schiphol en het kon nooit dat deze net zo snel als wij over het vliegveld waren gescheurd…

Diyarbakir bedankt!

Na een relatief korte vlucht zijn we veilig geland in Diyarbakir. In de tunnel vanuit het vliegtuig naar het vliegveld, ik noem het even “de slurf”, greep Sukran naar haar broekzakken en kwam ze erachter dat ze haar telefoon kwijt was. Na onze 4de Usain Bolt sprint van die dag, hebben we de telefoon teruggevonden in het vliegtuig en konden we op weg naar de volgende uitdaging: de bagageband. Want we waren het er eigenlijk allemaal wel over eens, de kans dat onze koffers waren aangekomen was zo goed als 0%. *pieppieppiep* galmde door de aankomsthal en de koffers kwamen met een flinke klap en stoot aangerold… maar niet die van ons. Na wat navraag werden we doorverwezen naar de “international transit” bagageband, op een drafje gingen we snel een kijkje nemen en wat bleek? Er lagen precies 5 koffers te wachten, geen idee hoe dit alles ooit goed gekomen is maar ik was dolblij om mijn grijze vierkante meter na meer dan 3000kilometer terug te vinden 😊 Onze taxi (gehuurde bus inclusief 5 familie leden) kon ieder moment arriveren, we zouden nog 1 tussenstop maken bij familie op onze weg naar Siirt dus ik had besloten nog even snel een sanitaire stop te maken. Na het openen van 8 toiletdeuren, zakte de moed mij in de schoenen want een “hangtoilet” was het laatste waarop ik zat te wachten na deze hectische dag, het voelde dan ook als een puur geluksmomentje toen ik de aller aller aller laatste deur opende en ik een “normaal-oer-Hollands toilet” zag 🤩 Buiten wachtte ons een warm ontvangst en kon de autorit van 2,5 uur beginnen! De tussenstop zou plaats vinden na iets meer dan een uur: Batman.