En toen ging het licht uit

Vrijdag 7 februari het misselijk zijn blijft maar het wordt nu zo erg dat ik ook ga overgeven en dat voelt niet erg fijn moet ik zeggen met die wond. Dus maar aan de keukentafel gaan zitten met een groot kussen voor mij en natuurlijk mijn vertrouwde vriend de bak. Desiree is hier aan het werk dus die loopt telkens maar aan want mijn spugen triggert haar dus met een beetje pech zitten er dadelijk twee met een bak. Om 11.30 uur belt de verpleegkundige van het Catharina ziekenhuis om te vragen hoe het gaat maar met dit verhaal aanhorend wordt ze ongerust en meld na overleg dat we terug moeten naar Eindhoven. Daar ga ik weer met mijn vriend in de auto hoe ik er gekomen ben ik zou het niet weten je wat was ik beroerd. Bij de eerste hulp aangekomen even moeten wachten maar al snel kon ik door en werden natuurlijk de eerste buisjes weer getapt. Het verloop ging snel en er kwam uit de darmen doen het niet dus toen kwam die de maagslang nou ik moet zeggen ik vond dat geen pretje. Het enige wat er nog te lachen was was de verpleger die het moest doen. Ik moest mijn handen goed op het bed houden en wat er ook gebeurde ik mocht nergens pakken waar bij hem het licht niet kwam dus de humor was er nog steeds. Deze keer werd ik naar de 5de verdieping gebracht dus daar lag ik weer. Hoe ik verder de dag heb doorgebracht is mij ver ontgaan jee wat was ik ziek maar gelukkig hoorde ik Ruud en de meiden om mij heen en dat bracht wel veel rust want dat slangentje was toch wel een dingentje voor mij want ik had daar heel veel last van. Achteraf hoorde ik dat de rest pas om 21.00 uur is gaan eten thuis en het eten was lekker pannenkoeken met van alles erop en eraan maar ook die hadden hierdoor geen echte lekkere nacht een beetje zwaar op de maag.