Van training naar Parijs.

Zaterdag 17 dec. was een lange dag voor Ruud en Desiree met veel verschillende dingen.
Om 5 uur opgestaan om naar de training te gaan en deze keer werden er filmpjes gemaakt dus dat was wel heel leuk met veel aanwijzingen. Daarna naar huis gereden en was het weer tijd voor Desiree om te gaan werken. Om 14.00 uur kwam er een telefoontje van een klant van Jaguar die stil stond in Parijs en graag naar huis wilde. Nu is het algemeen bekend dat de franse niet in het weekend werken dus was er maar een optie Ruud naar Parijs. Ruud naar Desiree gebeld of zij de grote krik en een groot wiel mee wilde brengen. Zo gezegd zo gedaan en welliswaar dat past allemaal in een mini. Om 16.30 was alles gereed en kon Ruud en Desiree op weg naar Parijs. Dus neemt Desiree het hier over.

Ongeveer op de helft van de route stopte papa’s geavanceerde technologie ermee en leek het er even op dat we een kaart moesten gaan kopen en zo Parijs moesten trotseren..maar naar een (volgens papa) “kei harde reset” kon hij ons toch verder brengen. Toen we Parijs hadden bereikt stonden we direct vast. Ik zag het probleem niet zo want keek me ogen uit, maar moest echter wel me oren dichthouden omdat iedereen stond te claxoneren (zijn hier de boetes voor onnodig claxoneren niet verhoogd?). We vervolgden onze weg door hartje Parijs en deden ongeveer een half uur over 200meter, maar dat mocht de pret niet drukken. Eenmaal aangekomen bij, volgens papa, een betonnen blok met een boog eronder… beter bekend als de Arc de Triomphe of de Triomfboog, kon het feest beginnen.. een rotonde van ongeveer 6 banen, waar de Franse automobilisten er 12 van maakten moest worden overgestoken. 5 auto’s voor gelaten (niet geheel vrijwillig overigens) en toen vond papa het onze tijd, juist. Jammer dat een Franse peugeot rijder daar anders over dacht en zijn auto zo parkeerde in ons zijscherm, ik kom van rechts, zei die man.. dat snap ik als je dwars op de rotonde staat kun je er altijd voor zorgen dat je van rechts komt he haha. Het maakte papa niets uit…zei hij… Ik begrijp daarom ook niet dat ik na 5minuten mijn hoofd al rijdend uit het raam moest steken (met de opmerking; let op dat ze je hoofd er niet af rijden) om te kijken of het scherm in elkaar zat. Na mijn verlossende antwoord reed hij toch weer wat geruster verder, er was namelijk niets te zien, dus erg kon het niet zijn. Na 20 minuten reden we dan eindelijk Avenue des Champs-