Wat moet ik nog vertellen.

Op zich heb ik heel veel te vertellen maar weet niet waar ik moet beginnen. Als ik alles wil vertellen zit iedereen na een uur nog te lezen het is iets waar je niet over uitgesproken komt, waar je heel de dag aan denkt wat moet er dan wel niet door de hoofden gaan van de ladies. Ik ben dan ook zo trots op Margot, Desiree, Janneke, Jasmijn, Gemma en Linda. Wat waren ze een team op die boot als ik nu al die verhalen hoor en wat hebben ze elkaar geholpen als ze er door heen zaten. De meiden maar ook Richard en Ruud hebben dan ook veel meegemaakt in die 18 uur. Maar ook ben ik heel trots op Danielle die vanuit thuis maar ook vanuit haar werk iedereen op de hoogte hield zodat het voor iedereen te volgen was. Maar ook voor ons Janny, Henk, Herman en mij als we weer even naar het internet cafe gingen. Hier konden we alle berichtjes lezen en het speelde echt in Nederland wat een reactie. Het volgen van de boot gaf bij ons ook wel eens andere gevoelens als een tanker op het bootje van de ladies vaarde of maar helemaal van de kaart verdween. We bleven dan net zolang tot alles weer klopte of we belde toch maar even naar Ruud hoe is het daar. De stem van Desiree en Ruud horen met een rechtstreeks radio intervieuw geweldig. Maar dan breekt ook voor ons de nacht aan en de de miniuten gaan uren duren. Achter ons huisje lag de zee en wat was het donker en wat was ik blij toen om 2.00 uur de telefoon ging jullie kunnen naar de haven we zijn er bijna. En dan tikt Margot aan en wij kunnen dit horen via de telefoon wat een ontlading bij de meiden we hebben het WERELDRECORD. Even later komt de boot de haven binnen en daar waren ze de kanjers wat ik toen voelde kan ik niet omschrijven. De meiden hebben iets gedaan wat ze nooit zullen vergeten maar deze meiden hebben ook mij iets gegeven wat ik nooit zal vergeten. Jullie waren geweldig.
De verhalen zul je allemaal nog wel een keer van Desiree horen want dit zijn er gewoon te veel om hier op te schrijven. Er zijn zelfs raadsels ontstaan aan boord die op het with board werden geschreven en dan mocht de zwemmer het raden. Want alleen lezen hoe lang je nog moet schiet natuurlijk ook niet op. Nadat iedereen nog een paar uur had geslapen zijn we met zijn allen naar Dover gegaan om op de foto te gaan met het standbeeld van de eerste kanaal zwemmer en dan natuurlijk door naar het cafe The White Horse om de namen op de muur te schrijven een traditie voor iedere kanaal zwemmer. Daarna lekker gegeten met zijn allen en afscheid genomen van de rest want wij en Jasmijn met haar vader zijn toen weer terug gegaan naar Nederland. Maar hier ging het feest weer gewoon door er waren al de nodige kaarten, bloemen en cadeautjes binnen gekomen. Donderdagmorgen zijn we eerst naar Wassenaar gereden voor een opname van hart van Nederland en bij thuiskomst ging het feest weer verder met natuurlijk een lekker stuk taart.